Nummer 8 vanuit Den Haag - vensters en vergezichten. Scroll na de video vooral verder voor mijn reflectie op de documentaire van Monique Nolte over Kees Momma en de documentaire van Peter Wingender over het voortbestaan van kunstenaarsdorp Ruigoord.
Beide verhalen raakten me, omdat ze iets laten zien over durven bewegen voorbij wat er van je verwacht wordt. Over keuzes maken die kloppen bij wie je bent — zelfs als niemand daar expliciet om vraagt.
Ik eindig met een aantal foto’s die mij deze week inspireerde voor vensters en vergezichten en een observatie van mijn eigen werkhouding.
Kees Momma
Wanneer je het hebt over vensters en vergezichten dan past de nieuwe documentaire van Monique Nolte over het leven van Kees Momma perfect. Kees wil graag op zichzelf wonen. Maar door zijn autisme en zijn relatie met zijn ouders kost het hem jaren om dit vergezicht te bereiken. En de vorm van zijn doel ziet er uiteindelijk ook anders uit dan hij in de eerste documentaire formuleerde. Ik vind het prachtig.
Ook als we nog even kort kijken naar de venster-metafoor vind ik een bijzonder aspect terug in deze documentaire. De moeder van Kees, met wie hij zich het meest verbonden voelt, krijgt dementie. Het venster waarmee de buitenwereld naar Kees keek gaat vooral over zijn autisme waarmee hij moeite heeft met empathie. En juist in deze fase aan het einde van het leven van zijn moeder laat hij juist dat zien. Met zachtheid en geduld staat hij zijn moeder steeds weer te woord.
Kees vliegt nu echt uit is te zien bij Videoland.
Gesprek met Monique Nolte bij Met het Oog op morgen
Ruigoord
Deze week niet een tip maar twee. De documentaire een Kosmisch Lek van Peter Wingender volgt de bewoners van het bijzondere kunstenaars dorp Ruigoord. Ruigoord bestaat 50 jaar en het bestuur is in gesprek met de gemeente Amsterdam over een duurzame vorm van bestaan in de komende 50 jaar.
Wat voor mij vooral bleef hangen: “Bij tegenwind gaat de vlieger hoger.”
Verwachting & initiatief
Vensters en vergezichten vertaalde ik deze week ook naar mijn eigen werk. Tijdens een eventklus merkte ik hoe snel ik geneigd ben te doen wat er verwacht wordt — in plaats van datgene wat ik zelf goed kan en graag wil bijdragen. Een interessante interne dialoog, en eentje die blijft hangen.
Op de locatie waar ik als eventmanager werk deze zomer was het een pittige week met een enorme bruiloft. Vrijwillig ging ik na deze bruiloft nog een paar uur extra aan de slag. Aangekomen op de locatie was de vraag vooral puinruimen. Daar was ik niet op gekleed. Ik zag activiteiten die paste bij mijn kleding en mijn eigen wens. Bloemen redden van de droogte en het herinrichten van ruimtes die mijn collega’s in de komende dagen weer nodig zouden hebben. Ik koos ervoor om dit te gaan doen.
Boeiend was dat ik elk half uur met mijn eigen kritische stem aan de slag moest “hier hebben ze niet om gevraagd”, “dit is niet wat er nu nodig is” en “wat een decadentie van mijzelf om hier een beetje de bloemist uit te hangen.” Een sterke overtuiging dat ik beter de wens van buitenaf kan invullen dan vanuit mijzelf dat doen wat ik goed kan en wat ik wil bijdragen. Zelfs de volgende dag verwachtte ik nog een appje van de bedrijfsleider met commentaar. Dit appje bleef natuurlijk uit. De locatie ontzettend was blij met mijn extra uren, de opgeruimde en fijne zalen en het initiatief dat ik had getoond.
Mijn grote les deze week is dat ik dit meer ga doen. Ondanks de stem kiezen voor de taken en keuzes die ik zelf prettig vind.
Share this post